Afkicken, HRLMtje 14

Het is niet te geloven, hoe snel de tijd gaat. Onze Maria mocht afgelopen december alweer
3 kaarsjes uitblazen, 3 jaar waarin ontzettend veel is gebeurd, maar die werkelijk zijn omgevlógen! Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik mijn pasgeboren eerste kleinkind in mijn armen hield, zo mooi, zo lief en zo licht als een veertje. Tegenwoordig moet ik toch wel wat meer spierkracht aanspreken om haar in de lucht te gooien, iets wat ze helemaal fantastisch vindt, het kan er haar niet wild genoeg aan toe gaan. “Nog een keer gooien, opa, nog een keer!” Die onverschrokkenheid en totale onbevangenheid van jonge peuters vind ik eigenlijk nog het allerleukst. Nergens bang voor en – gelukkig – nog totaal niet nadenkend over haar eigen identiteit in verhouding met de rest van de wereld. ‘Dit ben ik: Maria! Ik ben wie ik ben en daar heb je het maar mee te doen, punt.’ Dat ze dit maar zo lang mogelijk mag volhouden!

Maar ja, over dik een halfjaar zullen de eerste scheurtjes in haar peuterbubbel gaan ontstaan, haar eerste stapjes in de grote boze wereld: dan gaat ze naar school! Daar gaat ze leren dat er iets van haar verwacht wordt, daar gelden andere regels dan thuis, daar ontstaan de eerste onzekerheden, spanningen en teleurstellingen. ‘Dit ben ik: Maria, maar ik ben niet alleen op de wereld en zie dat er veel zaken zijn waar ik rekening mee moet houden.’ Gaandeweg zal zij moeten gaan wennen aan het keurslijf dat past bij de maatschappij waarin zij leeft en – laten we eerlijk zijn – dat is een maatschappij die er nou niet bepaald florissant uitziet. Natuurlijk, ik ben ervan overtuigd dat Maria daar goed mee om zal weten te gaan, maar haar kleine wereldje zal zeker veranderen.

En trouwens niet alleen háár wereld, maar ook die van ons, opa en oma. Want wij zijn ruim twee jaar lang gewend geraakt aan onze vaste maandag, waarop we Maria kunnen vertroetelen en verwennen. Voor die dag zetten we alles opzij. Maar over een paar maanden zit Maria
’s maandags in de klas en hebben wij opeens een gat in onze agenda. Elke week een blue
monday, dat wordt afkicken! Natuurlijk, er zullen genoeg momenten komen dat we haar
kunnen blijven vertroetelen, maar de gedachte dat de opa/oma-dag eindigt stemt somber.
Dus gaan we de komende maanden maar eens extra genieten van onze nog heerlijk onbevangen peuter.