Tekst en uitleg, HRLMtje 13

“Wat een feestmaal!”, roept Tijn uit als hij zich aan het hoofd van de tafel laat schuiven tijdens het Paasontbijt. Marcel en ik kijken elkaar aan. Hoe komt hij nou weer aan zo’n uitdrukking? Ja, waarschijnlijk gehoord van ons of van de moeders of, en die kans is nog groter, is het een tekst uit een van de vele animatieseries die via Netflix de huiskamer binnen flitsen. Regelmatig vliegen ons namelijk serie-gerelateerde uitspraken om de oren: “PawPatrol is on a roll!” als er actie in de tent moet komen. Of: “A Je To”, als we klaar zijn met iets maken of opruimen. En hoewel wij geen voorstander zijn van je kind de hele dag achter een beeldscherm te laten zitten, is de tv-tijd de afgelopen paar maanden behoorlijk toegenomen. Reden daarvoor is dat Tijn achtereenvolgens corona, krentenbaard, waterpokken en de griep kreeg. En tja, wat doe je dan als je kind niet naar buiten kan, huilerig is en je toch af en toe
je handen vrij wil hebben om iets in het huishouden of voor jezelf te doen? Precies, toch maar met een dekentje op de bank, met mimi (Tijns speen) en Apie (Tijns knuffel) even
tv laten kijken.
En dat bevalt Tijn wel, niet het ziek zijn uiteraard, maar wel lekker zo’n relaxmomentje
waarbij je even afdwaalt in een computer geanimeerde wereld van hondenreddingsteams of baby’s met superkrachten. Dus ook al heeft hij, in zijn eigen woorden, “de waterpokken weggeven aan een ander kindje’’ (hij heeft ze immers ook gekregen) en hoeft meneer niet meer in “kanjantenne, want ik heb cojona”, hij blijft wel nog vasthouden aan zijn dagelijkse portie actie-tv. Er moet namelijk wel wat gebeuren op dat flatscreen. Een liedje is leuk,
maar voor als je gaat slapen. En aangezien Tijn al bijna twee jaar geen middagdutje meer
doet, is slow tv voor overdag geen optie. Vooral series waarbij een probleem moet worden oplost zijn populair. Ingestorte tunnels, zinkende schepen en vastgelopen hijskranen leveren kijkplezier en ook veel fantasie op voor in zijn eigen spel. Hele scènes worden met auto’s
of knuffels nagespeeld.
En over zijn verbeeldingskracht gesproken, vooral dino’s zijn nu erg fantasie prikkelend.
Niet alleen tijdens het spelen, of voorlezen, Tijn beweert er zelfs over te dromen en associeert van alles met deze prehistorische dieren. Zo ook bij het ‘Paasfeestmaal’:
‘’Mmhh cossantjes papa’s en een eitje, zit daar een beestje in?” Dit keer kijken Marcel en ik elkaar niet aan vanwege Tijns volwassen uitlating over het ontbijt, maar om de kinderlijke naïviteit. Al snel begrijpen we de vraag, Tijn wil het weer hebben over zijn favoriete onderwerp.
En jawel… “Dino’s komen uit eieren, toch papa’s?” gaat Tijn verder. “Dat klopt Tijn, maar dit is geen dino-ei, dit is een eitje van een kip en daar zit geen beestje in.” Tijn negeert de uitleg over het kippenei. “De dino’s zijn uitgestorven door een vulkaan, toch papa’s?” “Dat weten we niet precies Tijn, er waren toen nog geen mensen.” “Waarom niet papa, waarom waren er nog geen mensen?” Goede vraag… maar ja, hoe leg je aan een driejarige tijdens het Paasontbijt een verhaal over de evolutie uit? “Eet je eitje maar op Tijn, anders wordt het koud”, probeer ik nog ter afleiding, maar helaas dit levert alleen maar meer vragen op: “Waarom wordt het eitje anders koud, papa? En waarom waren er geen mensen nog, papa, bij de dino’s? Er was toch geen licht meer door de vulkaan en toen gingen de dino’s toch dood, toch papa’s?”
In een soort honger naar kennis worden we aldoor bevraagd over achterliggende oorzaken van de voor ons zo alledaagse dingen en voldongen feiten. En even uitleggen waarom iets is zoals het is, kan nog best lastig zijn. Soms laat ik het ook even en geniet van zijn kinderlogica die gebaseerd is op deels kennis en deels zijn fantasie. Het is zo grappig dat hij een eigen interpretatie geeft aan zijn waarnemingen. “Kijk papa die mieren gaan op jacht en die slak eet het raam op.” En soms is het minder grappig dat hij deze waarneming hardop met de buitenwereld deelt. “De dikke billen van papa!” riep Tijn laatst uit, terwijl we in de rij bij de supermarkt stonden te wachten. Bij de caissière aangekomen voegde hij er aan toe: “Mijn papa heeft ook een dikke buik, toch papa? Ik wil ook een dikke buik.”
Naast alles willen weten wil Tijn ook graag net als de papa’s zijn, niet alleen praat hij ons na, hij doet ons ook na. Werd hij eerst nog geïrriteerd als we ook maar even aan zijn haar zaten, nu vraagt hij erom zijn haar in model te brengen als ik met mijn eigen kapsel bezig ben. Ook moet er een lik anti-aging crème op zijn gezicht als we in de badkamer staan en ik me daarmee insmeer. Steeds handen wassen en tanden poetsen is heel interessant om te doen, helemaal als je dat zelf kan. En niet te vergeten het verzorgen, maar vooral ook corrigeren van onze blinde (en inmiddels ook dove) kat Trixy. Niet dat Trixje daar iets van heeft, die vindt het wel gezellig al die reuring om haar heen, maar zal Tijn, net als wij, nu een maandje moeten missen. “Sorry papa’s”, klonk het afgelopen weekend vlak voordat Tijn met vakantie ging met de mama’s, “ik kan niet bij jullie blijven, ik ga naar Portugal met de vliegtuig en ik land niet bij jullie.”
Een maandje zonder Tijn, daar zullen we best aan moeten wennen. Om het leed te verzachten en Tijn te verwennen, verzorgden we de avond voor vertrek een nieuw feestmaal. Dit keer geen brood, maar patat. Niet gezond, wel genieten, vooral voor Tijn, en af en toe verwennen mag. “Kom jongens, aan tafel” roept Tijn als hoofd van het gezin ons toe wanneer de zak met frites naar binnen wordt gebracht. “Ik heb een dure buik papa’s”, concludeert hij tijdens het snacken. “Een dikke buik bedoel je, Tijn?” “Nee een dure buik, er zit allemaal eten in.” “Ahh, dus papa heeft ook een dure buik?” probeer ik nog, maar Tijn blijft bij zijn eerdere uitleg: “Nee papa, jij hebt gewoon een dikke buik.”
Als we Tijn over een paar weken zien, zal hij ongetwijfeld weer een sprongetje hebben gemaakt in zijn ontwikkeling. Hoewel we enorm genieten van het feit dat hij met zijn uitspraken en zijn imitatiegedrag soms overkomt als een kleine volwassene, hoop ik vooral dat hij nog lang kind blijft.