Vriendschap, HRLMtje 13
Puur genieten! Dat doe ik in mijn rol als opa elke maandag vanaf half negen ’s ochtends tot acht uur ’s avonds. Dat is de tijd dat de kleine Maria bij ons thuis mag zijn, een voorrecht en een verrijking van ons leven. Ik ben natuurlijk niet geheel onpartijdig, maar ik durf toch met zekerheid te zeggen dat Maria een van de leukste kinderen op aarde is. Ze is grappig, pienter, superlief, spontaan, leergierig en aanstekelijk enthousiast, en zij weet met haar ontembare schattigheid iedereen om haar kleine vingertje te winden.
Op de maandagen doen Maria en ik alleen maar leuke dingen: tekenen, zingen, lezen, hossen op harde muziek (haar favoriet), krijten op de tegels in de tuin, naar de speeltuin... En eten en snoepen, heel veel eten en snoepen. En ja, opa eet en snoept gezellig mee. Maria en ik zijn dikke vrienden, maar als we niet uitkijken met al dat snoepen worden we ook letterlijk ‘dikke vrienden’. Maar ach, dat maatje meer moet je voor je kleindochter over hebben, nietwaar?
Er wordt vaak gezegd dat je van de tijd met je kleinkinderen meer kan genieten dan van de tijd dat je eigen kinderen nog klein waren. Laat ik het zo zeggen, het is anders. Met opgroeiende kinderen zit je in een andere levensfase, met meer verantwoordelijkheden en bijbehorende besognes. En in de loop der jaren vergeet je ook dingen. Nu mijn zoons volwassen zijn, kan ik me amper meer herinneren hoe ze waren toen ze net zo oud waren als Maria nu. De liefde die ik voel voor mijn zoons is zeker net zo sterk als die voor mijn kleindochter en toch is het anders, het is een soort onvoorwaardelijke liefde die moeilijk te omschrijven is. Ik besef me dat ik volop van mijn tijd met Maria moet genieten, want als zij volwassen is, zal ik me er misschien nog weinig van herinneren. Als ik met mijn stokoude hersenen dan überhaupt nog iets zal kúnnen herinneren…
Behalve Maria en mijn vrouw Astrid (die durf ik natuurlijk niet over te slaan, want zij leest
deze column ook…), heb ik eigenlijk niet zoveel dikke maatjes. Natuurlijk, vrienden genoeg
– in mijn kennissen-, werk- en muzikale kring –, maar maatjes met wie ik kan lezen en schrijven en voor wie ik onvoorwaardelijk klaar zal staan als het nodig is, dat zijn er eigenlijk maar drie. Die vriendschappen – met Edwin (tv-producer/biograaf), Ruud (orthopedisch chirurg) en Rabo (purser met pensioen) – gaan al langer dan veertig jaar mee. Ik spreek ze weliswaar maar een paar keer per jaar, maar als we weer eens afspreken, is het net of de tijd heeft stilgestaan; ons gesprek van een halfjaar geleden voelt als gisteren en we gaan op dezelfde amicale voet verder, alsof er niets gebeurd is. Ik weet dat ik voor deze gasten door het vuur zal gaan, wat er ook gebeurt, en dat zij hetzelfde voor mij zullen doen. Ik denk – en hoop vooral – dat dit gevoel herkenbaar is voor veel mensen; het hebben van dit soort onvoorwaardelijke vriendschappen is zeker niet vanzelfsprekend, maar is, net als de tijd die je hebt met je kleinkinderen, eveneens een voorrecht en een verrijking van je leven.
