Monsters, HRLMtje 12
Een, twee, drie, vier… Naar boven sluipend op weg naar de slaapkamer tel ik de traptreden. Vijf, zes… We hadden zo gehoopt dat ons nieuwe huis minder zou kraken, maar met bouwjaar 1927 was die kans natuurlijk best klein. Zeven, acht… Sla over, want de negende trede piept best hard. Tien, elf… En op de bovenste drie sta ik ook maar niet, want een flinke kraak midden in de nacht kan Tijn zo wakker maken. Zodra dat gebeurt zet onze kleine man het meteen op een schreeuwen: “Papa, papa, pahahahapa!” En dan begint het slaapritueel dat we sinds kort hebben weer van voren af aan.
Waar Tijn zich een paar maanden geleden nog rustig omdraaide als hij wat hoorde, zit hij nu rechtop in zijn bed. Reden: zijn angst voor monsters. En niet alleen bij het ‘s nachts wakker worden is die angst er, ook bij het naar bed gaan. Dat begint al met het niet naar bed willen, ook niet meer voor het middagslaapje. Tijn is ervan overtuigd dat er monsters in zijn kamer zitten. Zowel bij ons als bij de mama’s wordt hij achtervolgd door deze gedachte. Eerder waren monsters leuk en grappig, een inspiratie voor zijn spel en fantasie. Nu zijn ze alleen nog maar eng en een inspiratie voor slapeloze nachten. We hebben al van alles geprobeerd, van een monsterspray, de monsters de kamer uit schreeuwen, verhaaltjes voorlezen, muziekje luisteren, lichtjes aan laten, tot totaal geen aandacht besteden aan de monsters en uitleggen dat ze niet bestaan. Maar voor Tijn zijn de monsters levensecht. “Zijn we veilig?” vraagt hij als we uiteindelijk toch naar boven gaan om hem in bed te leggen. “Tuurlijk!” antwoorden we, terwijl we samen de hele kamer inspecteren. “Jullie mogen niet weg, daar gaan zitten”, gebiedt Tijn ons, doelend op de stoel naast zijn bed. En zo gaat het al een paar weken. Zittend naast het ledikant moeten we de wacht houden tot hij in slaap is gevallen. Dan sluipen we de kamer uit in de hoop dat je niet net op een piepende plank van de ondervloer staat.
In het donker zet ik twee stappen naar voren, een grote stap opzij,
nog een paar kleine passen naar links… Ik ben bijna bij de deur, maar stap dan net iets teveel naar rechts. De vloer kraakt. Ik probeer mijn gewicht snel nog meer op mijn andere been te laten leunen, maar te laat… “Hé, wat doe je?” vraagt Tijn half slapend. “Papa gaat… eh…
een boekje pakken”, verzin ik snel. Tijn gaat weer liggen. “Ga jij weer zitten, papa?” vraagt hij en ik keer weer terug naar mijn plek naast zijn bed. Als ik hem na vijf minuten weer zwaarder hoor ademen, doe ik een nieuwe poging. Gelukkig wordt hij niet wakker van de deur die dit keer piept. Ik heb de ‘escape room’ binnen twintig minuten kunnen verlaten. Een nieuw record!
‘s Avonds vind ik het nog niet eens zo erg. Ja, uiteraard wel heel vervelend voor die arme schat dat hij nu in deze bang-voor-monsters-fase zit. Een fase; dus ook dit zal weer voorbijgaan en tot die tijd maken we er maar het beste van en zie ik de waaktijd naast zijn bedje als rustmomentje na een vaak hectische dag. Geen telefoon, tv, computer of conversatie. Even helemaal niks, alleen de concentratie op de ademhaling van het kleine mannetje. Luisterend of hij in een diepe slaap komt. Heel rustig en tevreden, want wij zijn bij hem. Iedere week hetzelfde avondritueel op onze papadag; naast het bestrijden van de monsters, een bad, een boek en dan het bed.
Tijn houdt van zijn vaste rituelen. Als hij bij ons binnenkomt op maandag vraagt hij meestal eerst: “Heb je me gemist, papa?”
“Ja Tijn, papa heeft jou gemist.” “Dan krijg je een knuffeltje, papa.”
Zo ontzettend lief, de beste knuffel van de hele week. Daarna is het vaste prik om te vragen om een tent te bouwen. Dekens worden dan aan de rugleuning van de bank en de eetkamerstoelen vastgemaakt. Tijn verzamelt zijn speelgoed en gaat dan met al zijn spul de tent in. Hoogtepunt is wanneer de tent instort, al dan niet door zijn eigen toedoen of dat van Trix. Die blinde kat van ons is namelijk ook gek op tenten. Het liefst ligt ze, ook in de zomer bij een temperatuur van tegen de dertig graden, opgerold onder een plaid op de bank. Als Tijn haar mogelijkheid tot ‘cocooning’ verstoort door van de dekens een tent te maken, is dat een goed alternatief voor haar om het dak van de tent te gebruiken als een soort van hangmat. “Kat op het dak, kat op het dak!” roept Tijn opgewonden. “Trixy, Trixy kom je spelen?” Naast blind is Trix inmiddels aardig doof, zodat het geschreeuw van Tijn haar weinig doet. Als het tentdak uiteindelijk bezwijkt onder het gewicht van Trix, is Tijn helemaal enthousiast! Trix, die verwikkelt in een deken tussen al het kinderspeelgoed terechtkomt en geen idee meer heeft waar ze is, wordt door een dolblije Tijn verwelkomd in de half ingestorte tent.
Met horten en stoten weet Trix uiteindelijk miauwend de uitgang te vinden van haar eigen escaperoom. “Moooow”, klinkt een diepe,
lage miauw ten slotte uit Trix haar keeltje. “Hoor”, zegt Tijn met zijn vingertje in de lucht, “Trix zegt Tijn. Heb je me gemist, Trixy? Kom maar, krijg je een knuffeltje.” Ook heel erg lief bedoeld, maar bij Trix is er weinig behoefte om na dit avontuur nog even tegen de haren in te worden geaaid door Tijn. Snel baant ze zich een weg door het speelgoedparadijs in de woonkamer tot groot plezier van onze jongen. “Pak me dan als je kan!” roept Tijn achter haar aan rennend.
Hoewel Tijn zorgt voor behoorlijk wat reuring in huis en Trixy dit vaak ook leuk vindt, is het haar soms iets teveel. Snel pak ik Trix, zet haar op de bank en leg een plaid over haar heen. Even een time-out. Tijn ziet het echter als een nieuw spelletje en begint te tellen: “Eén, twee, vijf, zeven… tien! Wie niet weg is, is zien!” Inmiddels is Trix weggekropen onder haar deken. “Trixy, waar ben je? Trixyyyyy! Papa, waar is gekke Trixy nou?” Onder de deken vandaan klinkt een zacht spinnend geluid. “Trixy doet een middagslaapje”, antwoord ik en besluit voorlopig maar even naast Trix te blijven zitten tot ze in slaap is gevallen in haar tent en niet meer achtervolgd wordt door ons eigen monstertje.
