Geen spijt, HRLMtje 12

Tjonge, wat gaat de tijd snel; deze maand werd onze kleindochter Maria alweer 2 jaar. Ze zit, vind ik, in een fase waarin alles aan haar alleen maar leuk is: dat prille enthousiasme over álles, het beginnende gekeuvel, de eerste trapjes op de fiets, haar eerste tekenprobeersels (“Kijk opa, bloem!”) en opa en oma die nog altijd haar grote helden zijn. Maria is erg pienter voor haar leeftijd. Het zal dus niet heel lang meer duren voordat zich de volgende fase aandient:
de gevreesde ‘waarom?’-fase.
“Wel je bordje leegeten, Maria.” “Waarom, opa?” – “Eerst je schoentjes aan en dan pas naar buiten.” “Waarom dan, opa?” – Pfff, ik kan niet wachten…
Dat kinderen overal ‘waarom’ op zeggen is vaak niet omdat ze zo nodig een reden van je willen horen (want die weten ze allang), maar eerder omdat het gewoon lekker is om te zeggen. Beter is het dan om helemaal geen uitleg te geven. Als het ‘waarom-moment’ gaat komen, denk ik dat mijn antwoord zal zijn: “Waarom niet?”
En zo ben ik via een nogal onhandig omweggetje bij het thema van deze editie van HRLMtje gekomen: ‘Waarom niet?‘ Een vraag, die ik mezelf heel vaak heb gesteld. Het moment bijvoorbeeld dat ik als 10-jarige leerling van de muziekschool een definitief instrument moest kiezen. “Gitaar? Piano?“ probeerden mijn ouders nog, maar zonder nadenken zei ik: “Ik wil drummen!” “Waarom drummen?” was het wanhopige antwoord van mijn ouders, die in hun gedachten al de over kabaal klagende buren rijen dik op de stoep zagen staan. Waarop ik zei: “Nou, waarom niet?” En daar heb ik achteraf geen moment spijt van gehad. Of het moment in 1985 dat een goede vriend, die al een tijdje toetsenist van de Nederpopband Drukwerk was, vroeg of ik bij de band wilde komen drummen. Ook toen dacht ik: ach, waarom niet? En weer kreeg ik geen spijt. Diezelfde vriend, inmiddels gepromoveerd tot eindredacteur van jongerenblad Hitkrant, vroeg mij jaren later of ik op de redactie stukjes wilde komen schrijven. En weer was mijn antwoord: welja, waarom niet? En zo rolde ik totaal onverwachts de journalistiek in. En spijt? Nee, nooit gehad.
En tot slot mijn meest ultieme ‘waarom niet?-moment’ toen ik voor de deur van de Jaarbeurs in Utrecht besloot mijn kaartje voor het concert van Phil Collins toch maar niet door te verkopen en ondanks alles (vrienden die me op het allerlaatste moment met de kaartjes hadden laten zitten, doodmoe na een slopende dag werken, zaal met de slechtste akoestiek ooit) toch besloot naar binnen te gaan. Het is een te lang verhaal om nu te vertellen, maar uiteindelijk heb ik daar mijn huidige vrouw Astrid ontmoet, en ook daar heb ik nu al 27 jaar lang geen spijt van.
Mocht je dus op het punt staan iets spannends in je leven te gaan doen, zeg dan: “Waarom niet?” en doe het gewoon. Je krijgt er geen spijt van.