Tegen de tijd dat jullie dit lezen is de wereld
– nou ja, mijn werkwereld – weer gaan draaien.
Het nieuwe culturele seizoen lacht ons toe,
met (alweer) heel veel mooie dingen.
Het Stem in de Stad-festival, een benefietconcert voor de Haarlemse Helden van Stem in de Stad met Haarlemse muzikale helden als Chef’Special, Sue The Night, Jack & The Weatherman en natuurlijk Joshua Baumgarten.
Het allereerste spiksplinternieuwe meerdaagse Haarlem Vinyl Festival, waar Vinylcultuur het uitgangpunt vormt, en in oktober de Popronde met nieuw talent, onder wie mijn eigenste nichtje Maya Maria met Wolfkers op het podium van Patronaat!
Maar zover is het nu voor mij nog niet lang niet.
Het was even doorbijten in de maanden voor de vakantie, het was zelfs zó vol dat ik vergat deze column op tijd in te leveren. Gelukkig lijkt het vooralsnog zo te zijn dat dat het enige is dat ik vergeten was, dus verder kon ik met een redelijk leeg hoofd uitkijken naar een zee van vrije tijd. Lekker wapperen, boeken lezen, slenteren, sporten en genieten van en met ons fijne gezin en jawel,
dit keer voor het eerst met aanhang, vriend Sam van Rana durfde het aan om met ons mee te gaan. De eerste weken zitten erop en ik kan niet anders concluderen dan dat ik echt heel goed ben in vakantievieren. Ik vind werken echt heel erg leuk,
en van hard en veel werken kan ik ook écht genieten, maar er gaat toch niets boven veel tijd doorbrengen met de allerliefsten. De afgelopen tijd waren we letterlijk onder water; duiken en snorkelen in de prachtige onderwaterwereld van de Rode Zee.
Met als belangrijkste adagium: adem in, adem uit, beweeg langzaam en kijk om je heen, en dat alles zonder wifi.
Ik vind het elke keer weer spannend om de diepte in te gaan, het blijft raar om afhankelijk te zijn van een fles op je rug. Maar het gaat steeds makkelijker en ik heb er een mooie levensles uit opgedaan voor de momenten dat het even spannend wordt. Stop, Breathe, Think, Act, heel handig als er iets onverwachts gebeurt onder water, maar zeker ook toepasbaar in het dagelijkse leven. Al met al was deze vakantie precies wat we nodig hadden om onszelf en elkaar weer te vinden.
Tegelijkertijd was er een inconvenient truth waar we onze ogen niet voor konden sluiten: klimaatverandering. Geen bosbranden, stormen, overstromingen of hagelbuien in Egypte, maar wel recordtemperaturen met 47(!) graden in, het overigens zeer indrukwekkende, Luxor en een schaarste aan water. Ook de overvloed aan plastic zwerfafval in de zee en de woestijn was onontkoombaar en ongemakkelijk. Het ongemak zit in de enorme footprint die we met zijn zessen achterlaten met dit soort vakanties. Het vliegen, veel meer vlees dan dat we normaliter eten en al dat water dat nodig is voor de mooie zwembaden, het groen en alle noden van de gasten. En niet te vergeten de ongelooflijke hoeveelheid petflesjes die we, ondanks de zelf meegebrachte bekers en het hervullen, in die 11 dagen gebruikt hebben. ‘Lekker hypocriet, Beyer’, hoor ik jullie denken, ga dan niet en houd je bij de caravan op Terschelling. Ik denk dat zelf dan ook, maar blijkbaar vind ik toch allerlei redenen waarom we dit verdienen, het wel oké is dat we gaan. En eerlijk en eerlijk is: het ongemak stond het enorme genieten niet in de weg. Ik blijk daar zeker niet de enige in te zijn. Volgens een onderzoek van I&O research maakt 72 procent van ons zich zorgen over het klimaat, maar we blijven vliegen ondanks het besef bij velen dat we dat niet zouden moeten doen. En ja, daar hoor ik dus ook bij.
“Maar mam, als je dat in je column zegt, wordt je misschien wel gecanceld”, aldus de dochters. Helaas. Vooralsnog is het nu dan wel tijd voor de caravan op Terschelling en vrees ik eerlijk gezegd dat ik ook na
lang nadenken volgend jaar toch weer graag in een warm oord een poosje onder water zou willen ademen.