Het heeft even geduurd voordat ik me ervan bewust werd dat vrijheid inderdaad niet vanzelfsprekend is. Met mijn Indische achtergrond zou je verwachten dat dat besef er al van jongs af aan is.
En toch is dat niet zo, misschien niet zo gek gezien dat ik opgegroeid ben op het heerlijk vrije eiland Terschelling, maar toch. Pas sinds mijn jaren bij De Balie in Amsterdam en de vele avonden waarop de onvrijheid voelbaar was, is dat besef echt ingedaald. Zo staat het beeld van Yezidi-vrouw Parween Alhinto, in 2014 uit Sinjar ontvoerd door ISIS, op mijn netvlies gebrand. Haar verhaal over de ontvoering, haar ervaringen in gevangenschap en haar ontsnapping, ongelooflijk. Maar ook de avond dat De Balie in een vesting veranderde om Kurt Westergard te kunnen ontvangen, zal ik niet snel meer vergeten. En op dit moment drukt natuurlijk de oorlog in Ukraine en alle benefietconcerten in Patronaat van de afgelopen tijd me regelmatig met de neus op de feiten.
Ook tijdens de coronajaren ging het veel over vrijheid en in hoeverre de overheid onze vrijheden zou mogen beperken. Laat ik volstaan met de constatering dat dit de gemoederen behoorlijk bezig heeft gehouden en de effecten ervan in de samenleving nog goed merkbaar zijn. Ik vind vooral dat de destijds opgelegde beperkingen van vrijheid in het niet vallen bij de onvrijheid die in vele andere landen geldt. Geen concerten of voetbalwedstrijden kunnen bezoeken is voor mij onvergelijkbaar met de consequenties van het overtreden van de regel dat vrouwen hun hoofd moeten bedekken, om maar eens wat te noemen.
Voor mij is de vrijheid om, te dragen wat ik wil, mijn mening te uiten, te dansen en te luisteren naar de muziek die ik leuk vind, een dagelijkse realiteit. Maar inmiddels weet ik goed dat dat zeker geen vanzelfsprekendheid is.
Des te meer reden om op 5 mei gezamenlijk de vrijheid te vieren! Stil te staan bij de strijd die gestreden is om deze vrijheid te bereiken en de verantwoordelijkheid die we gezamenlijk hebben om deze vrijheid in stand te houden en vooral het besef dat vrijheid voor velen nog niet vanzelfsprekend is. Zo! Een hele mond vol om in te leiden dat ik me verheug op Bevrijdingspop Haarlem, georganiseerd door een enorme hoeveelheid aan vrijwilligers (en we kunnen er altijd nog meer gebruiken). Er staat weer een dijk van een line-up met dank aan het programmateam. Met een sterke mix van beginnende artiesten en namen die we allemaal wel kennen, swingt het in Haarlem op 5 mei van de vroege middag tot de late avond. We beginnen al op 4 mei met het herdenkingsconcert met het Kennemer Jeugd Orkest en LAKHSMI en erfgoeddragers Lenthe en Bodhi Jay van in mijn buurt. Echt ontroerend hoe deze jonge mensen de verhalen van ouderen over oorlog, arbeidsmigratie en het koloniale verleden weten te brengen, ik hield het in ieder geval niet droog vorig jaar bij de opening van de corridor in Schalkwijk. Zij zorgen ervoor dat we niet vergeten en vertellen de verhalen door. Het wordt hoe dan ook een bijzondere editie dit jaar, omdat het de laatste keer is met bevlogen dirigent Matthijs Broers. Dus kom en herdenk en vier met ons mee!