Muziek is overal, muziek is altijd, muziek is de meest geconsumeerde vorm van kunst, eigenlijk zonder dat je het door hebt. Je hoort muziek in de lift, de sauna, de voetbalkantine, winkels, etc. Soms ook best irritant trouwens.
Maar goed ik ken eigenlijk niemand die niet van muziek houdt. Natuurlijk niet van alle muziek maar altijd wel van een bepaald genre of een bepaalde artiest. Muziek raakt diep en kan allerlei emoties oproepen en is vaak ook een uiting van emotie: blijdschap, melancholie, verdriet, frustratie, euforie en zo kan ik nog wel wat emoties bedenken. Aan vele belangrijke gebeurtenissen zoals geboorte, de liefde van je leven en dood zijn ook sterke emoties gekoppeld. Muziek kan dat gevoel van dat belangrijke moment oproepen en zelfs versterken.Livemuziek steekt voor mij met kop en schouders uit boven welke andere setting dan ook. De zindering die je voelt als het concert begint en die door de hele zaal en je hele lijf gaat, heerlijk! Dat heeft vast iets te maken met de oxytocine die je lijf afgeeft als je muziek hoort in groepsverband. Hierdoor schijn je meer vertrouwen in de mensen om je heen te krijgen. Muziek is cruciaal voor het smeden van eenheid; Muziek verbindt. Ik zie dat ook in mijn werk als ik vanuit het kraaiennest naar muzikanten, publiek, personeel en niet te vergeten mezelf kijk.
Ik verbaas me er dan ook steeds meer over dat popmuziek niet als inhoud wordt ervaren. Zo las ik over de bevrijdingsfestivals de volgende zin: teveel gratis muziekfestival en te weinig inhoud. Ergo muziek is geen inhoud? Daar ben ik het zo hardgrondig niet mee eens, muziek kan de wereld en de manier waarop we naar de wereld kijken veranderen. Als je de documentaire over Sinéad O’Connor hebt gezien of de impact van het strijdlied voor Iran “Baraye” van Shervin hebt meegekregen, dan kun je echt geen andere conclusie trekken: Muziek is inhoud. Ik heb me voorgenomen om dat te pas en te onpas te blijven roepen totdat het niet meer hoeft.
We nemen muziek naar mijn bescheiden mening veel te vaak voor lief, ik denk omdat het er altijd is en vaak ook nog gratis. En dat leidt dan weer tot de tweede zaak waar ik me al enige tijd over verbaas of inmiddels zelfs over opwind. De oneerlijke beloning voor popmuzikanten in Nederland. Ik wist het niet en jullie waarschijnlijk ook niet maar veel Nederlandse popmuzikanten werken voor minder van 25% van het minimumsalaris. En nee dan hebben we het niet over muzikanten die net begonnen zijn maar over muzikanten die in staat zijn om een zaal van 350 tot 500 personen te bespelen. Muzikanten die al een stabiele fan base hebben en 2 x per week optreden. Ik hoor jullie denken, nou mevrouw Beyer betaal ze dan gewoon meer. Ik zou wel willen maar dat laat het verdienmodel zoals dat voor podia geldt helaas niet toe. Maar dat er wat moet gebeuren is mij, en gelukkig velen met mij, wel duidelijk. Wat nodig is geld, best veel geld, maar liefst 8 miljoen als we alle muzikanten die de kleinere podia in Nederland bespelen fatsoenlijk willen betalen. Het zoeken naar die 8 miljoen, dat wordt mijn tweede missie van dit jaar! Beetje ambitieus misschien allemaal dus ik hoop maar dat het een heel lang jaar wordt.
Ondertussen draag ik ook mijn steentje bij door muzikanten voor meer zaken te vragen dan alleen optredens. Sommigen werken hier en anderen blijken ervaren fotograaf te zijn en prachtige portretfoto’s te maken. En omdat het toch echt wel de hoogste tijd is dat de foto hierboven weergeeft hou oud ik eigenlijk echt ben, vinden jullie in de volgende HRLM een nieuwe foto van mij, made by de enige echte Tim Knol!