Als kind vroegen wij ons al af, waarom een gemiddelde hond of kat zo aanzienlijk veel korter leeft dan een gemiddelde mens.
En dat, terwijl die beestjes toch een stuk gezonder doen en laten: ze joggen en slapen zich vaak suf, drinken geen druppel alcohol, cola, vruchtensap of wat er ook tegenwoordig maar als Slecht Voor Je wordt beschouwd, en de meesten roken ook niet. En de enige stress die ze hebben (honden vooral, in dit specifieke geval), is de dagelijks terugkerende vraag of ze de baas wel genoeg plezieren – Huisvrouwen werden vroeger dan ook aanzienlijk ouder dan hun dagelijks onder de last van Verantwoordelijkheden, Veranderende Tijden, Vervelende Dingen Op Het Werk en Viginiatabak zuchtende Hoofden-van-het-gezin en Zondagse Vleessnijders. En dan is onze Wodan of Pluisje tochmaar ruwweg een kwart van de jaren vergund die wij achteloos cadéau lijken te krijgen - alsof we te maken hebben met een morbide grap van een zwartgallige Schepper, die ook al verwoede kettingrokers als Winston Churchill, Helmut Schmidt, Koningin Juliana en Remco Campert stokoud laat worden terwijl jonge sporters overal om ons heen omvallen. En geen Landelijke Ombudsman of Lieve Moeder die er wat aan zal kunnen doen, blijkbaar.En toen we dan ook een keer iets lazen over hoe muizen en konijnen gewoon vrolijk doorhuppelen als ze weer eens ergens een stroomdraad hebben doorgeknaagd, werden ons gelukkig de ogen geopend: dat had met hun hoge hartslag te maken, volgens het artikel. En omdat ook dié diertjes slechts een kort leven is beschoren, konden we 1 en 1 eenvoudig optellen, en daaruit concluderen, dat ieder levend wezen kennelijk een min of meer afgemeten aantal hartslagen krijgt toebedeeld. En wie aan zijn max zit hangt zijn pijp of haar breiwerk aan de wilgen.En er zat troost in die gedachte, natuurlijk: het ogenschijnlijk idioot korte leven van , laat ons zeggen, de ééndagsvlieg, krijgt op grond van deze aanname toch nog iets begrijpelijks: het zal voor hem of haar aanvoelen als een Compleet Leven. En al zal de film die het dier in de laatste momenten aan zich voorbij ziet trekken niet heel erg Oscarwaardig zijn, er zal toch van een vorm van een Oud en Der Dagen Zat-gevoel sprake zijn. En dat was een geruststellende gedachte. En het scheelt natuurlijk ook een hoop angstig geren, gedieet, en gesportschool. En al het anderszins gepieker over wat voor gedoe we moeten doen om de eerste te worden die niet dood hoeft.En zo konden we weer even vooruit.
En toen begon het natuurlijk toch weer te knagen.En kwamen we, gelukkig, na enige tijd een heel ander Verhaal tegen: dat van die vader die zijn jonge dochter wil troosten, omdat hun zo lieve hond is heengegaan. En de dochter zich afvraagt, waarom. En vader dan zegt, dat elk lief dier nu eenmaal één taak op aarde heeft: een precies bepaalde, zeer grote hoeveelheid liefde te geven. En sommige slagen daar nóg eerder in dan andere. En als het gelukt is, mogen ze weer terug naar de Hemel voor Lieve Dieren, waar ze ook vandáán komen. En van waaruit ze de hele tijd, al sinds mensenheugenis, kijken naar al die worstelende mensjes beneden, en staan te trappelen om die een beetje troost en warmte en liefde te geven.En daar houden we het maar bij.