Als jullie dit lezen, is het alweer even geleden maar voor ons is het nu nog kneitervers: Ruud is niet meer. Nog maar een paar dagen geleden namen we in Stage 1 afscheid van Ruud, de Patronaattechnicus der Patronaattechnici en al meer dan 30 jaar onderdeel van de Patro-Familie.
Een afscheid zoals het hoort in een Poppodium: goeie muziek gekozen door Ruud, foto’s van Ruud met een hoog rock & roll gehalte, een open bar, lekker rondlopen, daverend applaus en uiteindelijk het sluiten van het doek. Klinkt dramatisch, dat was het ook wel, maar het was vooral mooi om Ruud in de spotlights te kunnen zetten. Precies op de manier zoals hij dat wilde. En eigenlijk vooral ook heerlijk zonder alle (ongeschreven) regels van een traditionele uitvaart maar gewoon met herrie, zoals Ruud ook altijd veel herrie maakte.
Hij vindt het misschien wel helemaal niets dat ik ‘m nu ook nog in de HRLM stadsglossy in de spotlights zet. Ik kan ‘m dat helaas niet meer vragen dus ik doe het gewoon maar.Maar niet zomaar zonder reden. Want terwijl ik zo naar het podium, waar Ruud lag, zat te kijken en alle verhalen mocht beluisteren, realiseerde ik me hoe weinig de vakmensen achter de schermen de spotlights en de credits krijgen die ze zo ontzettend verdienen. We hebben in de sector en in alle mooie beleidsstukken en plannen van aanpak de mond vol van talentontwikkeling, jongeren, de keten, het ecosysteem en wat al niet meer. Dat is mooi en nodig, maar ik bedacht me op dat moment dat de rol van de vakmensen achter de schermen veel groter is dan waar ze erkenning voor krijgen. Want tsja, zij lullen of schrijven er niet alleen over. Ze doen het gewoon. Om even bij het vakgebied van Ruud te blijven: Iedere beginnende Patro geluidsman leert de knepen van het vak van de meer ervaren collega’s. Om zo niet alleen het mooiste geluidsschilderij te maken bij iedere show maar zeker ook om de mores van de sector te leren kennen. Ook heeft iedere (beginnende) artiest een ervaren geluidsman nodig om de eigen sound te vinden en te verfijnen. Ik zou eenzelfde verhaal kunnen houden over de rol van bijvoorbeeld de lichttechnici, producenten en stagemanagers. Maar ook over de opvoedende rol die onze bedrijfsleiders en horecamedewerkers richting de jongeren hebben als ze hun eerste concerten en nachten beleven.
Net zoals jullie eenzelfde verhaal zou kunnen houden over de vakmensen in de eigen sector. Dat we al deze mensen sowieso moeten koesteren, is in alle sectoren maar weer eens pijnlijk duidelijk geworden nu er een tekort heerst. Zo is het bij de poppodia geen uitzondering meer dat concerten en dansnachten afgelast moeten worden wegens onvoldoende personeel. Bij Patronaat is dit gelukkig nog niet voorgekomen maar we scheren vaak genoeg langs het randje. We realiseren ons dan ook donders goed dat we niet alleen nergens zijn zonder muzikanten maar dat we ook ontzettend zuinig moeten zijn op onze mensen. En ja natuurlijk, dat is een open deur, en tegelijkertijd benadrukt de dood van Ruud en vooral alles wat hij “achterlaat” weer even dat hetgeen je niet direct ziet minstens zo belangrijk is als dat wat je wel ziet. Helemaal als dat met Hart en Ziel gebeurt.