Het is zondagochtend een uur of zes. Vogels schrapen hun keel en beginnen voorzichtig te zingen. De opkomende zon geeft de huizen van de stad een gouden gloed. Een kat staart je wantrouwend aan vanonder een geparkeerde auto. Je hoort je eigen, onregelmatige, voetstappen. Verder is het doodstil, maar in je hoofd hoor je nog flarden van gesprekken en muziek.
Alle burgers slapen, maar jij nog niet. Jij bent de hele nacht doorgegaan. Je hebt gelachen, gezongen, gedanst, gezopen en gevoosd. Jij hebt deze nacht geleefd en nu is het eindelijk tijd naar huis te gaan.
Wie in Haarlem woont zal het zonder deze ervaring moeten doen. In Haarlem hebben we de nacht op slot gedaan. In Haarlem kun je ’s nachts alleen slapen. Diep slapen.
Het is al vaak gezegd, maar ik ga het toch nog een keer herhalen: voor een stad die een echte stad wil zijn is de nacht onmisbaar. In de nacht gebeurt het. In Haarlem niet.
Met name jonge mensen die op zoek zijn naar wie en wat ze zijn, hebben de nacht nodig. Onder de bescherming van de duisternis, ver weg van oordelende ogen, kun je experimenteren. Je kunt veilig uitproberen wie je bent. Je kunt je grenzen opzoeken. Je kunt struikelen en weer opstaan. De nacht is spannend. De nacht is stiekem. De nacht is bevrijdend. In de nacht is iedereen gelijk. En als de zon opkomt, hoeft niemand te weten wat er allemaal is gebeurd.
Maar niet alleen voor jonge mensen is een levendige nacht belangrijk. Iemand zei eens ‘op mijn leeftijd ben ik eerder moe dan dronken’. Ik herken me daar in toenemende mate in, maar ook ik heb er behoefte aan af en toe uit de rails te lopen. Nu ga ik daarvoor (net als veel jonge Haarlemmers) naar Amsterdam.
De vroege ochtenden waarop mijn man en ik het trappetje voor de Wilsons opklauterden en via de Vijfhoek naar ons huis aan de Zijlweg stommelden zijn me dierbaar. We hadden het gevoel dat we in een nacht een half leven hadden geleid. Thuis nog een bammetje en dan lekker lang slapen. Mooier werd het niet.
Het is verheugend te horen dat Patronaat met Club 3 de nacht weer wil heropenen. Er komt zelfs speciale aandacht voor ‘queer programming’. Dat is belangrijk voor lhbti+ jongeren. Zij lopen in Haarlem vaak met hun ziel onder hun arm en verdwijnen naar Amsterdam. Daarmee loopt veel potentieel talent de stad uit. Laten we hopen en bidden dat Club 3 een succes wordt.
En ook de andere initiatieven moeten we steunen. Haarlem verdient meer nacht. Dus niet te veel luisteren naar de zeikers en de klagers (als je ongestoord wil slapen in het weekend ga je maar op het platteland wonen), maar ruimte geven aan Nachtwacht Haarlem en jonge creatieve ondernemers die de Haarlemse nachtcultuur weer overeind willen helpen.
Hopelijk kan ik dan binnenkort de zon weer zien opkomen in mijn eigen stad.
Fotografie: Linda Llambias