Jong, maar vol ambitie en talent. De Haarlemse Joshua van ’t Hoff ontvangt begin dit jaar een internationale prijs voor zijn film The Path of the Greys. Toch kan de weg naar succes soms zwaar vallen, zeker wanneer je er alles voor over hebt. “Stop je liefde en aandacht in dingen die het verschil maken en je energie geven.”
De liefde voor het maken van films zit er bij Joshua vanaf jongs af aan al in. Samen met zijn broer en zusje maken zij in hun jeugd gezamenlijk korte video’s, geinspireerd doorhet Nederlandse kinderprogramma Rembo & Rembo. “Het was een beetje acteerwerk, maar vooral veel lol maken”, legt hij uit. “Op de middelbare school deed ik het nog meer. Samen met een goede vriend van mij maakte ik langere films.” Hier kwam vaak wat meer geweld en actie bij kijken, maar de insteek was nog steeds lol trappen. “Ik had geen idee dat ik mij hier later serieus mee bezig zou houden.”
Tweede plaats
Op de Hogeschool van Amsterdam volgt Joshua de studie journalistiek. Hier is hij voornamelijk bezig met korte verhalen schrijven, maar zo schrijft hij ook een nooit gepubliceerd boek. “Ik was altijd al een verhalenverteller.” Pas wanneer hij met zijn projectgroep van de studie een film moet maken over de tabaksindustrie herontdekt hij zijn passie. “We moesten ook een magazine maken, maar ik stelde mijn groep voor dat ik zelf de film op me zou nemen.” Hij komt met alle vlakken van film in aanraking zoals het schrijven, de regie, cinematografie en montage. “Toen begon ik door te hebben dat het maken van films super leuk vond. Helaas zat ik toen wel al in het derde jaar van mijn studie.”
Die studie wordt dan ook snel op de tweede plaats gezet. Tentamens worden uitgesteld omdat Joshua liever bezig is met het maken van artistieke en commerciële films. De hogeschool krijgt lucht van zijn cinematische kunsten en besluit een aparte rubriek op de website te maken waar zijn werk op is te zien. “Dat was wel heel dubbel aangezien ze letterlijk de reden prezen waardoor ik niet leerde of überhaupt iets deed.” Hij rond de vierjarige studie uiteindelijk na zeven jaar af. “Dat valt best mee, toch?”
Wanneer hij vlak voor de sluiting door de oude Haarlemse bioscoop Cinema Palace loopt, weet hij het zeker. Film is voor hem de perfecte keus. “Het was al bekend dat het pand omgebouwd zou worden tot kledingwinkel, dus ik wilde het graag nog een keer vastleggen.” Samen met zijn oom in de hoofdrol wordt de ode aan de oude bioscoop zijn eerste serieuze korte film.
Gediskwalificeerd
Door Joshuas achtergrond in de journalistiek is hij wel bekent met het stellen van vragen, maar alles op het gebied van film leert hij zichzelf aan. Uiteindelijk omschrijft hij het werk zelfs als verslavend. “Je bent met iets bezig wat je leuk vindt en je ziet tijdens de montage de film langzaam tot leven komen”, legt hij uit. “Omdat ik zo ambitieus ben kan het best lastig zijn om mijzelf weer terug op aarde te brengen.”
Zijn liefde voor korte film komt door de vrijheid die hij daarbij krijgt. Zo bepaalt hij zelf hoe lang hij over de productie doet, maar ook welk onderwerp in de film wordt aangesneden. “Ik ben heel gulzig wat betreft films, maar ook zeker betreft mijn eigen films.” Zo wint Joshua begin dit jaar een Amerikaanse award voor zijn sci-fi film , een fanfilm over het Star Wars-saga dat zich afspeelt in het Haarlemse Rosenstock-Huessy Huis. Toch is het bijzonder dat de film zo’n hit is in Amerika. “Er was een Star Wars wedstrijd waar wij aan mee deden, maar daar mochten alleen inwoners uit de Verenigde Staten zich eigenlijk voor aanmelden”, vertelt hij lachend. Aan een vriend die woonachtig is in Philadelphia vragen Joshua en zijn compagnon of hij de film voor hen kan indienen. Op deze manier hopen de twee vrienden toch een kans te maken. “We werden helaas gediskwalificeerd, dus ik denk dat ze er achter zijn gekomen.”
Aangezien er veel moeite in is gestoken, komt er veel teleurstelling bij kijken wanneer de heren worden uitgesloten van de wedstrijd. “We besloten toen de film toch af te maken, maar op onze eigen manier zonder de regels van de wedstrijd.” De film wordt langer dan tien minuten en loopt uit op dertien minuten, maar precies zoals Joshua en zijn vriend het hadden gewild. Niet lang daarna sleept de film meerdere nominaties en awards binnen, waaronder de Amerikaanse L.A. Sci-fi Award voor Best Fan Film. “Op filmfestivals in de Verenigde Staten doet hij het erg goed. Inmiddels is de film al in elf staten vertoond en dat is super vet om te zien”, vertelt hij trots.
Sobibór
Naast het maken van korte films heeft Joshua ook een voorliefde voor documentaires. Historische onderwerpen, zoals de Tweede Wereldoorlog, spreken hem het meest aan. In 2015 voltooit hij zijn eerste documentaire, Waarheid & privacy in het Nationaal Archief, over de waarheidsvinding in beperkt openbare oorlogsdossiers door nabestaanden van Holocaustslachtoffers. “Het zijn onderwerpen die mij dagelijks bezighouden. Iets uit het verleden wat vandaag nog wrijving geeft in de maatschappij of binnen families. Daar wil ik graag wat mee doen.” In 2016 begint hij aan een documentaire over het nazi-Duitse vernietigingskamp Sobibór, gelegen in Polen, die nog steeds in de maak is. “Voor dit project heb ik de laatste twee overlevenden van het kamp geïnterviewd, onder wie de reeds overleden Nederlands-Joodse Selma Engel-Wijnberg. Maar ik volg ook de archeologische werkzaamheden en de bouw van het museum daar”, legt hij uit.
Wanneer hij zelf op de grond van het vernietigingskamp staat valt het hem op dat er veel spullen worden gevonden uit Nederland. “De Joodse gemeenschap uit Polen werden vaak door de razzia’s volledig gestript van hun bezittingen. De Nederlandse gemeenschap gingen juist met al hun spullen die kant uit. Zij waren in de veronderstelling dat ze daar een nieuw leven zouden opbouwen.” Zo namen veel gezinnen hun eigen mokken en mee naar het kamp. Wanneer Joshua aan het filmen is wordt er een bijzondere ontdekking gedaan. “Er werd een stuk van een mok gevonden met daarop de Haarlemse Drostefabriek. Het is bizar dat je op dat moment iets uit Haarlem in je handen hebt dat al zeventig jaar onder de grond van een vernietigingskamp heeft gelegen.” Makkelijk vindt hij het niet. Wanneer hij na het filmen bij een vriend in Warschau overnacht wordt het de filmmaker even te veel. “Toen heb ik even flink zitten huilen. Het komt dan gewoon te dichtbij.”
Extra stress
Joshua vindt het dan ook lastig om zijn rust te nemen wanneer hij met dit soort zware onderwerpen aan de slag is. “Mensen vergeten vaak dat het keihard werken is in deze industrie. Als ik een award win wordt soms gedaan alsof het in mijn schoot is geworpen. Tuurlijk is mijn hobby ook mijn werk, maar ik neem het werk ook te vaak mee naar huis.” Het harde werk gaat op een gegeven moment ten kostte van zijn gezondheid. Hij krijgt een burn-out omdat hij naar eigen zeggen te veel hooi op zijn vork neemt op dat moment. “Ik leverde een groot deel van mijzelf in om iets te voltooien.”
Op dat moment is Joshua ook bezig met het maken van een andere documentaire: Volledig portret gezocht van Markéta Ledererová. Hij legt het verhaal vast van een Nederlandse familie waarvan hun Tsjechoslowaaks-Joodse grootmoeder naar Nederland was gevlucht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Samen met de familie reist hij Europa door om onderzoek te doen. “Het was voor de familie onmogelijk om mij te betalen voor alle gewerkte uren, maar omdat het naar mijn hart lag deed ik het project tegen onkostenvergoeding en voor de vrijheid het op mijn manier aan te pakken”, legt hij uit. Met de première in aantocht lijkt alles goed te gaan, tot de coronacrisis aanbreekt. De deadline wordt verschoven van april naar oktober, wat er voor zorgt dat Joshua wordt belemmerd in zijn werk. “Je denkt dat je meer tijd hebt, maar het geschuif levert alleen maar extra stress op.” Aan alle kanten wordt aan hem getrokken op het gebied van de documentaire. Daarnaast worden zijn freelanceklussen geannuleerd, is het de vraag of hij zijn bijbaan kan behouden, kan hij zijn buitenlandse relatie niet zien door de pandemie en keert de familie van de documentaire zich tegen hem. “Als people pleaser wil ik altijd iedereen tevreden houden, maar ik ging er toen echt aan onder door.”
Hij is blij met zijn werk wanneer hij terug kijkt naar de documentaire. Door geen grenzen te trekken richting anderen denkt Joshua uiteindelijk in de burn-out terecht te zijn gekomen. “Je komt jezelf dan keihard tegen”, vertelt hij met een lach. “Inmiddels ben ik voorzichtiger met waar ik mijn energie in stop en duidelijker in het aangeven van mijn grenzen.” Hij laat weten hoe belangrijk het is om goed naar je eigen lichaam te luisteren. Genoeg is namelijk genoeg. “Elke keer ‘nog eventjes doorbijten’ terwijl je lichaam het laat afweten is gevaarlijk.”
Beloning
Na een periode van rust en een award op zak is Joshua weer helemaal de oude. Het winnen van de prijs heeft dan ook voornamelijk bijgedragen aan nieuwe inspiratie en motivatie. “Met de tijd voel ik steeds meer energie dat zich weer omzet in creativiteit.” Eind vorig jaar is hij uit de burn-out gekomen. “Ik had in september van het jaar daarvoor een bruiloft gefilmd, maar daar kon ik pas aan werken na oktober door de documentaire.” Daarna raakt Joshua opgebrand en wordt de film ruim een jaar in de koelkast gezet. Toch heeft het echtpaar veel begrip voor zijn situatie. “Ik had ze nog voorgesteld om ze in contact te brengen met een andere monteur, maar ze wilde dat ik het deed en mijn tijd nam.” Hij maakt de film af en krijgt lovende reacties van het getrouwde stel. “Toen wist ik dat ik weer beter was en verder kon met filmmaken.”
Momenteel is er een fanfilm in productie over de bekende Amerikaanse sciencefictionfilm The Matrix. Zelf had Joshua niet verwacht nog zo’n film te maken. “Er is een grote niche voor dit soort films, vooral betreft Star Wars of Star Trek”, legt hij uit. Liever maakt hij zijn eigen verhaal, maar wanneer het nieuwe deel van The Matrix-reeks uitkomt heeft hij naar eigen zeggen geen andere keus. “Ik was het totaal niet eens met hoe het laatste deel in elkaar zit. In mijn ogen is het geldklopperij.” Met die mening geeft hij zijn eigen draai aan het laatste deel van de reeks.