Lief en Leed, HRLM 89
Zo bij de start van het nieuwe jaar neem ik ook altijd de tijd om over het leven na te denken. Wat me dan eigenlijk altijd weer opvalt is de hoeveelheid lief en leed die voorbijkomt.
In mijn eigen privé-omgeving, bij de Patronaat- familie en ver daarbuiten. Ik durf zeker niet te beweren dat ik van iedereen in mijn omgeving al het lief en leed ken. Maar dat er in ieders leven lief en leed is, is eigenlijk een gegeven. Er zijn tijden dat er meer lief is, en tijden dat er meer leed is, het is zelden alleen lief of alleen leed. In dat kader vind ik de vraag: Alles goed? altijd maar lastig. Want wat zeg je dan? Als iemand dat aan mij vraagt, zeg ik meestal: veel gaat goed, maar zeker niet alles. Interessant genoeg is de vervolgvraag dan meestal gericht op wat er dan niet goed gaat.
Ik denk dat mijn antwoord voor iedereen geldt, ik ken eigenlijk niemand bij wie alles altijd goed gaat. Ook in mijn privéleven en bij Patronaat zijn er leuke, minder leuke en soms ronduit stomme ervaringen. Mooie dingen zoals nieuw leven, nieuwe huizen, nieuwe banen en bij sommigen kwam Gaston op bezoek. Er zijn vast en zeker nieuwe liefdes ontstaan, maar op de een of andere manier ben ik altijd de laatste die dat weet. Er zijn ook liefdes geëindigd, geliefden en collega’s ziek geworden en soms zelfs niet meer bij ons. Velen kunnen geen huis vinden in Haarlem en er zijn meer mensen die Gaston niet op bezoek hebben gehad. Blijkt dat mijn geliefden, collega’s, vrienden en bekenden allemaal net normale mensen zijn. Meestal houden we rekening met elkaar, steunen we elkaar en zijn we lief tegen elkaar. Zelfs en misschien wel juist nu het buiten best guur kan zijn. Oekraïne/Rusland is nog lang niet over, de situatie Israël/Palestina is gewoonweg verschrikkelijk, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dichter bij huis roept de uitkomst van de verkiezingen veel emoties op. Een uitkomst die in mijn ogen, op zijn zachtst gezegd, in ieder geval geen keuze lijkt te zijn voor inclusiviteit en cultuur. Binnen al dit en ondanks of misschien zelfs wel dankzij alles, doen velen hun stinkende best om het leven zo goed en fijn mogelijk te maken.
Voor zichzelf maar ook voor de ander.
Het fijne van mijn werk bij Patronaat is dat het ook echt voelt als het leven een beetje fijner maken. Want als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren is het dat muziek ALTIJD helpt. Of nu het lief of het leed overheerst, muziek doet iets met je.
Er is altijd een artiest, een concert, een nummer, een kolkende massa, die of dat troost kan bieden, je blij kan maken, een connectie met de ander geeft, of gewoon helpt om toch even een potje keihard te janken. Ook al helpt het maar voor even, het helpt! En daarvoor wil ik het Patroteam van harte bedanken. Door hen staan deze artiesten in Patronaat en hebben heel veel mensen een fijne ervaring waarbij ze hun sores even konden vergeten. Een beetje meer lief en een beetje minder leed, al is het misschien maar voor even.
